Precies op tijd werden we om negen uur opgehaald en vanwege het feit dat het ongewoon rustig op de weg was waren we in een recordtijd van amper een half uur op Ninoy Aquino International Airport. Het inchecken ging ook al er vlot, evenals de rest van de faciliteiten en zo zaten we dus om tien uur al in de Business Lounge aan een bakkie.

Onze vlucht vertrok ruim drie kwartier te laat, ondanks dat alles op het tijdstip waarop we hadden moeten vertrekken helemaal klaar was, maar dit is nu eenmaal de Filippijnen. We moesten bijna een half uur wachten voordat we mochten vertrekken, en aan de mededeling van de piloot te horen wist hij ook niet waarom, en toen we mochten vertrekken stonden we nog dik twintig minuten te wachten aan de kop van de baan want er waren nog twee vliegtuigen voor ons en er kwamen er tussendoor nog zeker zeven of acht landen...

De vlucht zelf verliep voorspoedig, maar veertien uur is gewoon een lange zit, zelfs als je Business Class vliegt. En zeker als je “met de dag mee” vliegt. We vertrokken namelijk rond een uur of een ‘s middags en omdat je met de zon mee vliegt en dus tegen de tijd in vlieg je eigenlijk overdag en heb je dus helemaal geen slaap. Ik benijd altijd mensen die hun luiken kunne sluiten als de wielen nog niet eens in zijn en ze pas weer open doen als de piloot meedeelt dat het cabinepersoneel moet gaan zitten voor de landing. Ik slaap altijd slecht in vliegtuigen en zeker “overdag”, zoals vandaag, en meer dan wat korte dutjes heb ik dan ook niet gedaan. Zelfs Riet, die thuis altijd kan slapen, heeft er in een vliegtuig moeite mee en heeft ook deze keer weinig geslapen.

Riet heeft zich onderweg hoofdzakelijk vermaakt met haar Ipad, wat echt een werelduitvinding is voor dit soort gelegenheden, en af en toe een film. Ik had mezelf voorgenomen om eens flink bij te spijkeren door het bekijken van de nieuwste films maar het aanbod was teleurstellend. Ik heb er maar drie gezien waarvan twee heel matig en een (gelukkig) verrassend goed. Maar goed dat er ook altijd nog afleveringen zijn van “The Big Bang Theory”...

Verder viel er onderweg van het uitzicht niet veel te zien vanwege bewolking, maar wel zagen we de hoogste toppen van de Himalaya door de bewolking steken (zie foto). Martin haalde ons tegen half acht op van Schiphol waar we toch nog op tijd waren geland want de piloot had onderweg even een spurtje ingezet. En zo zaten we even na achten plaatselijke tijd en voor ons gevoel twee uur ‘s nachts weer in ons Nederlandse thuis, en alweer aan een bakkie...