Vandaag is de dag van de arbeid, en dat betekent hier een vrije dag! Altijd lekker, en eigenlijk heeft Riet haar reis naar Nederland ook zo gepland dat ze vandaag zou vertrekken want dan hoefde er niks speciaals geregeld te worden om haar weg te brengen.

Op zich was het voor Riet een tamelijk vervelende dag want je zit maar de hele dag te wachten totdat het tijdstip van vertrek eindelijk is aangebroken. En dat moment was pas rond half zes want haar vlucht zou om tien over half zeven in de avond pas vertrekken. Dat in tegenstelling tot voorheen toen de KLM vlucht naar Nederland om twaalf uur ‘s middags al vertrok, wat in feite een perfect tijdstip was. Maar helaas is alles veranderd, dankzij de Filippijnse regering die ervoor heeft gezorgd dat de KLM haar vluchtschema heeft moeten aanpassen. Niet alleen de vertrektijd is gewijzigd maar de vlucht is ook niet meer direct. Er wordt nu een tussenstop gemaakt op de luchthaven van Taipei op Taiwan, en dat alles zorgt er voor dat de vlucht bijna twee uur langer duurt.

En of dat alles nog niet genoeg was bleek de rit naar de luchthaven ook nog eens een kolossale ramp. Gelukkig waren we aan de vroege kant vertrokken want de toegangsweg tot de luchthaven stond helemaal vast. Meestal is de ergste drukte op de weg rond de luchthaven maar aangezien dat vlot ging rekenden we ons al rijk. Helaas, we deden bijna een uur over de laatste twee kilometer en dus al ruim inchecktijd voor we eindelijk bij Terminal 1 arriveerden.

Daar was het binnen blijkbaar ook al een puinhoop vanwege de enorme drukte. Toen ik Riet ruim een uur later belde om te vragen hoe het was gegaan bleek dat ze weliswaar al was ingecheckt maar dat ze nog niet eens door de paspoortcontrole was. Een half uur later belde ze terug om te melden dat ze op weg was naar de gate en om de misère compleet te maken was dat dus de aller-achterste.

Gelijk hielden daar de problemen eindelijk op want ik zag net op de KLM website dat ze zelfs een paar minuten te vroeg zijn vertrokken. En dat mag op de luchthaven van Manila beslist een wonder heten...