Het enige wat voor vandaag op het programma stond was het doen van een aantal noodzakelijke boodschappen. En ja, dat kan hier op zondag want de winkels zijn iedere avond tot negen uur open en ook op zondag.

Het doen van boodschappen is op zich geen probleem want er zijn een aantal grote supermarkten en die hebben vrijwel alles. De ellende begint meestal pas bij de kassa’s. Dat zou je in eerste instantie niet verwachten als je de gigantische rijen kassa’s ziet, maar dat is misleidend. Voor iedere kassa staan namelijk al meerdere mensen in de rij en die hebben zonder uitzondering allemaal een kar vol. En als ik zeg vol dan bedoel ik vol als met een kop erop.

Filippino’s, zo hebben we ontdekt, kopen namelijk alles groot in maar wel allemaal losse pakjes. In plaats van bijvoorbeeld een paar groet zakken chips kopen ze dertig kleintjes. En die kleine verpakkingen liggen allemaal los in de kar en moeten allemaal apart langs de scanner.

Ja, want vergis je niet, de moderne scanners om de boodschappen langs te halen is hier ook aanwezig. Alleen werkt het om de drie producten niet. Dan gaat de kassajuffrouw eerst heel aandachtig naar de barcode staan kijken en dan gaat ze of een nummer intikken of ze loopt weg. Dat weglopen gebeurt gemiddeld ongeveer vijf tot zes keer per klant. Je raadt het al, het afrekenen van een overvolle kar met boodschappen is een werkje wat de nodige tijd kost. En tijd hebben ze hier zat, want alles gaat ook nog eens in een tempo waar een Nederlandse hoogbejaarde zich voor zou schamen.

En als alles dan eindelijk is afgerekend krijg je de volgende hindernis, het inpakken. Heb je pech, dan moet de juffrouw die afrekent ook alles inpakken en dan kun je je borst wel nat maken. Is het beter geregeld, en gelukkig is dat bijna altijd, dan staat er een jongeman die alles voor je inpakt. Alles gaat in dozen en in bruine papieren zakken, en ook weer met grote zorgvuldigheid. Enorme hoeveelheden plakband en paklint worden gebruikt om alles te verpakken, en ook daar nemen ze weer alle tijd voor.

Laat ik nu niet de indruk wekken dat alles gebeurt met dezelfde desinteresse die we in Nederland gewend zijn, integendeel zelfs. Ze zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam, en als alles dan eindelijk in een kar ligt dan staan ze onmiddellijk klaar om alles naar je auto te brengen en alles in te laden. Eigenlijk wil ik met dit verhaal dus eigenlijk alleen maar zeggen dat we in sommige opzichten nog niet zo goed aan Zuid-Oost Azië zijn aangepast als we wel dachten. Zeker waar het geduld betreft...