Hoe is het met de mierenplaag zul je zeggen. Nou, goed is dan het antwoord. Die lokdoosjes die we hebben ingezet hebben hun werk voortreffelijk gedaan. Het was effe smerig met hele hordes mieren er omheen maar binnen twee, drie dagen was er geen mier meer te zien. En op de plaatsen waar we doosjes hadden geplaatst zijn ze tot nu toe ook weg gebleven dus het lijkt er inderdaad op dat die nesten zijn uitgeroeid. Af en toe duiken er op nadere plaatsen nog wel mieren op maar we hebben nu een effectief wapen gevonden.

Zo snel als we van de mierenplaag af waren, zo langzaam gaat het met mijn werkvisum. De periode dat we het land niet uit mogen is nog steeds niet voorbij en het gaat nog wel even duren ook. De tweede fase van de aanvraag is nog steeds in behandeling, ondanks dat er twee tot drie weken voor staan (het zijn er nu al ruim vier), en daarna volgt dan nog de derde fase en die duurt ook minimaal dertig dagen. Er is me in ieder geval hierdoor al weer een tripje naar KL begin maart door de neus geboord.

Tenslotte de aanvraag voor een credit card, ook daar zit totaal geen schot in. Ruim twee weken zou de bank een versnelde procedure in werking zetten en dan zou ik eind vorige week een credit card hebben. En jullie raden het al, niks, nakkes, nada. Riet is vandaag maar weer eens gaan vragen en volgens de bank ligt het aan Shell, die schijnen goedkeuring te moeten geven omdat ik nog geen werkvisum heb en die houden volgens de bank alle aanvragen tegen. Blijft dan natuurlijk de vraag hoe sommige van mijn collega’s aan een credit card komen...