De eerste werkdag begon vanmorgen met een merkwaardig misverstand waardoor ik in eerste instantie in het verkeerde kantoor terecht kwam. Dat kwam zo, het team van ons project wat nog steeds in Kuala Lumpur zit bestaat uit mensen die zich bezig houden met het Subsea gedeelte van het werk, zeg maar alles wat er onder water moet gebeuren. Het hele Subsea team van deze regio zit normaal gesproken in Shell House, het Shell kantoor wat gelegen is in de wijk Damansara op ruim een half uur van het centrum. Ons deel van het Subsea team zit echter op locatie bij het bedrijf Cameron, wat alle onderwater apparatuur ontworpen heeft en nu aan het bouwen is. Dat bedrijf heeft zijn kantoren in de Maxis toren, pal naast de Petronas Towers in het centrum van de stad. Omdat ik dingen te bespreken had met de mensen van ons team had ik dus een verblijf geregeld in het centrum, dicht bij het Maxis kantoor.

Ik had gekozen voor het Renaissance Hotel, gelegen naast het Cendana gebouw waar we een jaar hebben gewoond, vanwaar ik het lopend af zou kunnen. En dat had ik vanmorgen ook gedaan, ik was op mijn gemak naar het Maxis gebouw gewandeld waar ik op de drieëndertigste verdieping een gesloten deur vond. Ik was nog vroeg dus ik veronderstelde dat er gewoon nog niemand was, en dat klopte want even later kwamen er een paar mensen van Cameron binnen die me binnen lieten. De collega’s van ons project die ik verwachtte aan te treffen verschenen echter niet, en ik vroeg waar die bleven. En tot mijn stomme verbazing hoorde ik dat die tegenwoordig alleen nog op woensdag daar op kantoor waren, de rest van de week zaten ze op het Shell kantoor.

Niemand had de moeite genomen me dat te vertellen maar er zat dus niets anders op dan naar Shell House te gaan. Ik ging met de metro naar KL Sentral en vandaar het laatste stuk met een taxi, en daar aangekomen hoorde ik van mijn collega’s dat ze net pas waren verhuisd en in de veronderstelling waren dat iedereen in Manila dat wist. Niet dus...

De rest van de dag verliep gelukkig wel zoals gepland. En ’s avonds bleek dat de keuze van het hotel ondanks de niet zo gunstige ligging ten opzichte van mijn uiteindelijke werkplek toch niet zo slecht was want het ligt natuurlijk wel lekker in het centrum. Ik maakte de vertrouwde wandeling naar het KLCC met zijn Twin Towers, het exclusieve winkelcentrum Suria en het schitterende park erachter.

Mijn eerste idee was om naar het Italiaanse restaurant te gaan voor een lekkere pasta want daar had ik trek in. Nou zegt dat niks want ik heb altijd trek in pasta, en ik bedacht dat ik in Manila ook pasta kan eten. Wat ik in Manila beslist niet kan eten is Maleis, dus ik veranderde van plan, nam de roltrappen naar de vierde verdieping en ging naar binnen bij Madam Kwan. Madam Kwan is een Maleise restaurant keten die gespecialiseerd in de echte Maleise keuken, en het eten daar compenseert ruimschoots het feit dat er geen alcoholische dranken worden geserveerd. Geen biertje dus maar wel als voorafje Satay (kip en rundvlees want varkensvlees doen ze ook niet aan) en als hoofdgerecht Beef Rendang (heerlijk mals en heel pittig gekruid rundvlees).

En hoewel ik dus een voorgerecht en een hoofdgerecht had besteld kreeg ik zoals gewoonlijk weer alles tegelijk geserveerd...