De afgelopen twee dagen ben ik lekker bezig geweest op mijn blog met het vertellen over allerlei ellende hier op de Filipijnen en vandaag dacht ik, laat ik er maar eens een drieluik van maken. En daarom ga ik het vandaag maar eens hebben over de schrijnende armoede op de Filipijnen.

Je kunt je er als Europeaan eigenlijk geen voorstelling van maken. Ik lees natuurlijk in de kranten over de economische crisis, en allerlei rampscenario’s worden daarbij van stal gehaald. Nou, laat ik dan meteen maar even duidelijk maken dat Nederland echt in een supersonische vrije val terecht moet komen wil het ooit zo erg worden als het hier is. Om even aan te geven wat ik hier mee bedoel, bijna de helft van de bevolking moet hier rondkomen van twee tot drie dollar per dag (zeg maar anderhalf tot twee euro) en dat zijn nog degenen die een baantje hebben. De allerarmsten hebben zelfs dat niet en leven vaak op straat met amper kleren aan hun lijf.

Het verschil tussen arm en rijk is hier enorm groot, en dat merken wij ook dagelijks aan den lijve want wij leven zoals we dat zelf vaak zeggen in een bubbel. Onze wijk is volledig afgeschermd met eigen bewaking, eigen ambulancedienst, eigen vuilnisophaaldienst, eigen scholen en zelfs een eigen kathedraal. Hier wonen dan ook de rijke Filipino’s en we zien de armoede dan ook hier niet. Zelfs het personeel wat hier werkt is relatief goed betaald en ziet er dus beter uit dan gemiddeld. We winkelen in voor hier relatief dure winkels, we eten in internationale restaurants en zelfs als we de stad in gaan komen we automatisch in de „dure” wijken terecht .

Maar het is dus lang niet overal zo. Riet is vandaag weer op de Birthright Foundation School geweest om de schoolkinderen te wassen en eten te geven. Die school staat in een dorp wat gebouwd is op een vuilnisbelt en daar leven die mensen ook van. Juf Sarah, een jonge Filipijnse, komt zelf ook uit zo’n dorp maar heeft heel erg veel geluk gehad. Toen ze twaalf was werd ze als tweede hulp in de huishouding verhuurd door haar ouders, die voor het gemak maar zeiden dat ze zestien was. De dame waar ze bij in dienst kwam bleek een lerares te zijn die haar onder haar hoede nam toen bleek dat Sarah over een goed stel hersens beschikte. Ze zorgde ervoor dat Sarah een goede opleiding kreeg en inmiddels heeft Sarah niet alleen haar papieren als onderwijzeres maar is ze ook nog eens gediplomeerd verpleegkundige.

Sarah zet zich met hart en ziel in voor „haar” school, ze geeft niet alleen les maar kookt ook nog eens een paar keer per dag voor de verschillende groepen kinderen aan wie ze les geeft. Daarbij „ronselt” ze ook de kinderen voor de school, wat nog niet meevalt want de ouders hebben liever dat ze de vuilnis belt afstropen in plaats van te leren. Ze geeft les aan de kleinere kinderen in de hoop dat ze dan daarna naar een echte school kunnen, en vandaag was er het geweldige nieuws dat ze er in geslaagd was om maar liefst dertien kinderen naar een echte school te krijgen.

Op de foto zie je rechts juf Sarah. Het grote meisje wat een beetje droevig kijkend op het tafeltje zit is de moeder van een van de kleintjes. Naast de wasmand zit een jongetje van acht jaar, in een blauw hesje. Voor hem zit een heel klein meisje, dat is zijn jongste zusje van twee. Daarachter zitten een jongetje met een camouflage bloesje aan en daarachter nog een meisje in een wit bloesje; dat zijn zijn jongere broertje en zusje, en nog een jonger zusje zit vooraan, met het rode broekje aan. De moeder ligt in het ziekenhuis en wordt waarschijnlijk niet meer beter want de vader, die als veger ergens aan het werk is, verdient amper genoeg om de ziekenhuisrekeningen te betalen. Het jongetje in het blauwe hesje zorgt dus vrijwel alleen voor zijn jongere broertje en zusjes.

Er zijn hier nauwelijks sociale voorzieningen, er is wel een nationaal ziekenfonds maar dat moet wel worden betaald en de meeste arme mensen hebben het geld er simpelweg niet voor. En als je denkt dat dit allemaal heel erg is, volgens Estela zijn er wijken in Manila waar de mensen nog minder hebben dan die in het dorpje waar de Birthright School staat. Daar leven de mensen letterlijk op straat, en als de vrouwen daar een baby krijgen dan gooien ze het in de vuilnisbak...

Het zal dus in West Europa wel heel, heel erg veel slechter moeten worden wil de situatie ook maar enigszins beginnen te lijken op de armoede die er hier in dit land heerst.