Voor het aanvragen van een Filippijns rijbewijs moeten we dus onze Nederlandse rijbewijzen laten vertalen en dat moet op de Nederlandse ambassade in Manila. Dat is niet precies naast de deur maar een collega van mij wilde Riet zijn auto met chauffeur wel lenen om even op en neer te rijden.

Om tien uur vanmorgen werd Riet dus keurig voor de deur opgehaald en naar de Nederlandse ambassade gebracht. Ondanks dat ze door hevige stortregen moesten rijden was ze er in ruim veertig minuten, dus nog voor elven. Het was er een drukte van belang met hoofdzakelijk allemaal Filippino’s die een werkvisum voor Nederland kwamen aanvragen. Riet moest ook wachten, het zou ongeveer een uurtje gaan duren zeiden ze.

Om twaalf uur kwamen ze vertellen dat Riet beter maar even ergens kon gaan lunchen want het zou nog wel een uurtje duren. Maar om één uur zouden de vertalingen zeker klaar zijn. Om één uur duurde het nog een kwartiertje, en daar kwam verscheidene keren tien minuten bij, totdat Riet het om kwart over twee spuugzat was en de dame achter het loket helemaal verrot schold. In het Engels nog wel, en ik mag wel zeggen dat ik daar bijzonder trots op ben. Het had effect, want nu waren de benodigde documenten er plotseling met een paar minuten. We kunnen dus nu de volgende uitdaging aan, het daadwerkelijk verkrijgen van ons Filippijnse rijbewijs.

Vanavond zijn we terug geweest met de kattenkooi om die om te ruilen, en ook dat ging niet zonder hindernissen zij het volledig onze eigen schuld. We hadden de kooi ingeladen en waren naar de Festival Mall gereden, en terwijl we uitstapten op het parkeerterrein zei ik tegen Riet, “Heb jij het bonnetje ook meegenomen?”. “Dat zat toch in jouw portemonnee?” was het antwoord. Niet dus, ik had het er uitgehaald en ergens neergelegd waar we het zeker niet zouden vergeten.

We konden dus mooi terug om het bonnetje op te halen. Lekker bijdehand, inderdaad...