Vanmiddag om twee uur had ik een afspraak bij de tandarts om de twee kronen te laten plaatsen waarvoor afgelopen maandag al het voorwerk is gedaan. Deze week heb ik rondgelopen met een tijdelijke kroon, een soort van kauwgum wat tijdelijk over de geprepareerde tanden wordt geplaatst en wat inderdaad aanvoelt alsof je een stuk kauwgum in je mond hebt zitten. Niet ongemakkelijk maar meer onhandig omdat je je er voortdurend van bewust bent dat het er zit. De tandarts had beloofd dat dat met kronen beslist niet het geval zou zijn en aangezien dit mijn eerste neptanden worden zal ik hem maar op zijn woord geloven.

De tandarts praktijk is maar een paar minuten lopen van ons huis, en ik geloof niet dat het er nu bepaald storm loopt want toen ik aankwam was de wachtkamer net als afgelopen maandag helemaal leeg. Het is ook niet de hoofdpraktijk van deze tandarts, want hij heeft er nog twee op andere locaties. Deze in onze Village is eigenlijk maar een dependance voor het gemak van de Village bewoners, net zoals de ernaast gelegen dokterspost. Ze zijn allebei klein maar het is in ieder geval geruststellend om te weten dat als je opeens een ambulance, een dokter of een tandarts nodig hebt dat die vlakbij zitten.

De behandeling zelf viel vanmiddag overigens niet mee. Ik dacht dat het meest ingrijpende en pijnlijke werk afgelopen maandag al was gedaan en dat was onder verdoving dus daar heb ik nauwelijks last van gehad. Maar het viel tegen, en dat begon al met het verwijderen van de kauwgum. Er werd een soort van klophamer op mijn kiezen gezet om die kauwgum los te krijgen en dat was tamelijk pijnlijk. Toen dat achter de rug was werden de kronen geplaatst en dat paste allemaal uitstekend, dus ik dacht inpakken en wegwezen.

Nee hoor, de kronen gingen er eerst weer uit want er moest een soort beschermlaagje worden aangebracht en voordat dat gebeurde zei de tandarts dat dat wel koud zou aanvoelen. Koud? Ik dacht dat ik door de grond ging! De zenuw van die kies blijkt dus extreem koudgevoelig te zijn en ik sprong zowat uit de stoel van de pijn. Verbazing bij de tandarts want die had dat niet verwacht, de folielaag zou juist dat effect tegen moeten gaan. Niet dus, en het werd nog dik tien minuten doorbijten, zij het figuurlijk want ik moest mijn mond uiteraard nog een tijdje open houden.

De pijn werd wel langzaam minder maar nadat de kronen dan eindelijk definitief waren geplaatst en de tandarts was uitgeprutst met die klote-haak had ik nog steeds een pijnlijk gezicht. Hopelijk is het waar wat de goeie man me verzekerde toen ik weg ging, dat het tijdelijk is en vanzelf zal verdwijnen.

Op weg naar huis kwam ik langs het „Dinosaurus huis”, bij ons schuin aan de overkant. Je ziet wel waarom het zo wordt genoemd...