Nou, iedereen zal inmiddels wel weten dat Riet vanwege onvoorziene omstandigheden gisteren op stel en sprong naar Nederland is gereisd en vanmorgen vroeg is ze op Schiphol aangekomen. Nee, met ons hier was niks aan de hand, de onverwachte gebeurtenissen hebben plaatsgevonden in Nederland en omdat Riet vond dat ze daar nodig was is ze overhaast vertrokken. En even voor alle duidelijkheid, ik heb er zelf op aangedrongen dat ze snel naar Nederland moest reizen want daar is ze op dit moment harder nodig dan hier.

Als ze volgende week maar op tijd terug is voor onze vakantie heb ik gezegd, want anders zouden we dat voor de tweede keer helemaal moeten afblazen. Maar dat is geregeld, als alles goed gaat komt ze volgende week donderdag hier al weer terug en dan heeft ze nog twee dagen om alsnog de koffers te pakken voor onze vakantie in Indonesië. En daar is overigens na het boeken van een hotel voor onze eerste overnachting daar nu alles voor geregeld. Ja, dat zei ik vorige maand ook, ik weet het.

Naast deze niet zo heel vrolijke mededeling was er vandaag ook een beter bericht. Ik kreeg vanmorgen een grote envelop in mijn handen geduwd en daar stond op „Service Award”. Ik had geen idee wat dat te betekenen had maar na het open maken bleek er een brief in te zitten van de CEO van Shell Philippines die me feliciteerde met het feit dat ik afgelopen januari vijftien jaar in dienst was bij Shell. Ik moet toegeven dat ik daar totaal niet bij stil had gestaan en ik was dan ook heel aangenaam verrast, vooral omdat er ook nog een cadeau aan vast blijkt te zitten. Ik krijg namelijk een horloge, en zoals jullie weten ben ik gek op horloges dus dat is wel een heel toepasselijk presentje.

Overigens zit er zelfs hier een Filipijns tintje aan, want ik moet het horloge wel zelf gaan ophalen. Bij een juwelier helemaal aan de andere kant van de stad...