De vertrekdag van Martin en Sandra was bijna identiek aan hun vertrekdag meer dan twee jaar geleden, niets meer op het programma, lunchen in het restaurant op de 31e verdieping van het Vivere Hotel, en aan het eind van de middag naar de luchthaven NAIA. Maar daar hield de vergelijking ook gelijk mee op want ze gaan deze keer niet terug naar Nederland maar ze gaan nog anderhalve week naar Indonesië. Eerst gaan ze naar Bali en daarna ook nog even een dagje naar de hoofdstad Jakarta. Daarna komen ze eerst nog terug naar Manila en vandaar vliegen ze dan terug naar huis.

De titel van vandaag verwijst naar het vertrek van Martin en Sandra maar het had zomaar de titel kunnen zijn van de zoveelste klucht. En deze keer was dat dan "De Klucht van de Bode" geweest, want wat we vandaag meemaakten tart weer iedere beschrijving.

Gisteren schreef ik al dat er geen moer aan te doen was, Riet moest haar paspoort afstaan om er een nieuw visum in te laten stempelen en dan maar zien of ze het nog voor haar vertrek aanstaande vrijdag terugkrijgt. Om die kans zo groot mogelijk te maken had ik afgesproken dat een bode van het bureau wat de visum aanvraag afhandelt vanmorgen om zeven uur alles al op kantoor zou komen ophalen.

Ik was best verbaasd dat de goeie man er inderdaad om vijf over zeven was en ik gaf hem alle bescheiden: het paspoort, de kaart met persoonsgegevens en de getekende aanvraagformulieren. Dat is mooi goed gegaan dacht ik nog, maar wacht even. Om half tien ging de telefoon. Riet belde me op om te vertellen dat de bode blijkbaar ook nog bij een van haar vriendinnen langs was gegaan om paspoorten op te halen en daar was hij Riet's kaart met persoonsgegevens verloren.

Gelukkig vond die vriendin de kaart en belde ze meteen Riet op, en die belde gelijk mij. Ik heb meteen contact opgenomen met het visum bureau om te vertellen wat er was gebeurd en ik heb daarbij heel keurig niet gezegd wat ik eigenlijk van ze dacht. Ze beloofden contact op te nemen met de bode die de kaart alsnog bij de vriendin van Riet zou ophalen.

Maar zoals gewoonlijk was dat weer te makkelijk want die vriendin was ondertussen op pad gegaan om haar nagels te laten doen en had de kaart meegenomen in haar tas. Snel werd geregeld dat de vriendin haar chauffeur naar ons huis zou sturen met de kaart zodat die bij ons kon worden opgehaald. Uiteraard gaf ik dat door maar er gebeurde vervolgens een uur lang niks.

Ondertussen stuurde Riet continue berichtjes van "Nog steeds niet opgehaald..." en mijn bloeddruk begon naar gevaarlijke hoogte te stijgen. Gelukkig kwam tegen half twaalf eindelijk het verlossende bericht, de kaart was opgehaald. Nu moeten we dus maar duimen en hopen dat het proces inderdaad gaat verlopen zoals ons is voorgespiegeld en dat het paspoort met het visum vrijdag terug is.

Het vertrek van Martin en Sandra ging gelukkig heel wat soepeler. Die zijn met hun rugzakken om half zes afgezet bij Terminal 2 voor hun vlucht met Philippine Airlines naar de luchthaven Denpasar op Bali waar ze als alles goed gaat rond middernacht plaatselijke tijd aankomen.