Het is niet te geloven maar de autoriteiten hebben alweer wat gevonden waar ze geld aan kunnen verdienen en wat voor ons weer ongemak met zich mee brengt. En het maffe is in dit geval dat het niet eens een onbekend verschijnsel is want in Nederland hebben we het ook: de verplichte ziektekostenverzekering.

Alle expats van Shell, en wij dus ook, zijn aangesloten bij een internationaal ziekenfonds genaamd BUPA. In Nederland is er echter de verplichte ziektekostenverzekering en hoewel we in het buitenland wonen en uit Nederland zijn uitgeschreven hebben we nog steeds een huis in Nederland. Ergo, we moeten ook de verplichte Nederlandse verzekering hebben.

Shell heeft dat opgelost door samen met Zilveren Kruis voor ons soort gevallen een “slapende” verzekering te regelen. Het komt er op neer dat Shell een speciale premie voor ons betaald voor een ziektekostenverzekering waar we in principe geen gebruik van maken. Die regeling geeft altijd een heleboel rompslomp omdat dat instanties als verzekeringsmaatschappijen nu eenmaal heel moeilijk met uitzonderingsgevallen kunnen omgaan.

En wat denk je, de regering van de Flippo’s heeft nu besloten dat alle expats op de Filippijnen ook gebruik moeten maken van de verplichte verzekering genaamd “Phil Health”. Er is geen ontkomen aan dus moest ik weer een heel pak formulieren invullen, inclusief de namen van mijn beide ouders en afdrukken van allebei mijn duimen. En uiteraard weer kopieën van onze geboortebewijzen en onze trouwakte, waarvan ze er inmiddels zoveel hebben dat ze er de muren van het presidentiële paleis mee kunnen behangen.

Leuk voor mijn baas ook, want die betaald nu dus voor drie ziektekosten- verzekeringen waarvan twee dus voor de kat zijn je-weet-wel. En over katten gesproken, we zitten tijdelijk met één kat want we hebben Abby vanmiddag weggebracht, die wordt morgen “geholpen”...