Chocolade heuvels
zaterdag 07 juli 2012
We moesten vanmorgen vroeg op want om negen uur zouden we worden opgehaald voor een dagtour over het eiland Bohol. Omdat er meer mensen zouden gaan hadden we een busje verwacht maar tot onze verbazing reed er een personenauto voor met een chauffeur en een gids voor ons alleen.
We reden naar de kustweg die helemaal rond Bohol loopt en bereikten na een rit van ongeveer een uur de eerste stopplaats, een bos waarin Filipijnse spookdiertjes wonen. Deze beestjes, die in het Engels Tarsiers worden genoemd, lijken een beetje op hele kleine aapjes maar dat zijn het niet. Ze hebben hele grote ronde ogen die lijken op die van een uil en oren die lijken op die van een vleermuis. Verder hebben ze lange vingers en tenen die wel wat weg hebben van een kikker. Het zijn nachtdiertjes dus overdag slapen ze. Omdat ze heel erg gevoelig zijn voor veranderingen in hun omgeving moesten we zachtjes praten en fotograferen mocht maar wel maar zonder flits.
De volgende stop was ook meteen de verste van de tour, de midden op Bohol gelegen Chocolate Hills. Deze merkwaardige heuvels zijn vrijwel allemaal kogelrond en in de zomer kleuren ze chocoladebruin. Dat komt door het verdorren van het gras wat er op groeit en de afzetting van een stoflaag, vandaar dus de naam. Deze heuvels zijn ontstaan doordat Bohol letterlijk van de zeebodem omhoog is gedrukt en dus hoofdzakelijk uit zacht kalkachtig gesteente bestaat. In de loop van honderdduizenden jaren heeft regenwater de heuvels vrijwel rond afgeslepen en zo hebben ze hun typische vorm gekregen. Omdat het nu regenseizoen is groeit er weer volop gras op en waren ze vandaag dus meer groen dan bruin.
Van de Chocolate Hills moesten we rap naar onze volgende bestemming, een boot waarop we onze lunch zouden krijgen. Dat was een typisch toeristisch gebeuren, met een buffet en een zanger aan boord, varend over een stukje van de rivier. Onderweg legden we aan bij een platform waarop een grote groep kinderen een dansvoorstelling gaven. Het eten was redelijk en het gezelschap goed dus het was al met al een leuk tochtje.
Na de lunch tijdens de terugrit begon de lucht dreigend te worden, en net toen we aankwamen bij de kerk van het dorpje Baclayon begon het te stortregenen. Gelukkig deerde ons dat in eerste instantie niet omdat we de kerk en het bijbehorende museum gingen bekijken. Het stortregende echter nog steeds toen we weer verder gingen.
Bij de volgende stop was dat ook nog geen probleem omdat dat de onvermijdelijke souvenier winkels waren maar onze laatste stop, een bezoek aan een monument, moesten we overslaan.
We vonden het eigenlijk niet echt een probleem dat hiermee onze tour al teneinde was want hoewel onze gids Roel (niet op z’n Nederlands maar uitgesproken als Ro-el) een hele aardige kerel was had hij ons helemaal suf geluld…
Voor de avond hadden we afgesproken met mijn collega Noel en zijn vrouw die toevallig ook net dit weekend in hetzelfde resort zaten. Er was in het restaurant een grill buffet en dat smaakte meer dan uitstekend, complimenten dus voor de zwager van Noel die toevallig de chefkok van het resort is...