Omdat mijn vlucht naar Kuala Lumpur vanmiddag pas om drie uur vertrok ben ik vanmorgen gewoon naar kantoor gegaan, met medeneming uiteraard van mijn gepakte rolkoffer. Ik had mooi kunnen regelen dat ik een lift kreeg van mijn buurman zodat ik met niet hoefde af te vragen wat ik met de auto zou doen, want die mag je namelijk niet een paar dagen in de parkeergarage laten staan.

Om kwart over twaalf maakte ik aanstalten om naar de hal beneden te gaan om de auto op te wachten die me naar het vliegveld zou brengen, toen ik in het nog lege stuk van onze afdeling iemand zag zitten die zijn middagpauze op een speciale manier aan het doorbrengen was. Hij zat namelijk te pitten! Achterover met een zakdoek over zijn gezicht en zijn bril daaroverheen om hem op zijn plaats te houden...

De reis naar de luchthaven duurde nog net geen half uur, en dat was toch wel een heel aangename verrassing als je in aanmerking neemt dat we er vorige week toen ik Riet weg bracht nog dik anderhalf uur over hebben gedaan. Het was alleen bij de incheckbalie erg druk en ze begonnen (zoals ik al verwachtte) te zeuren over het gewicht van mijn rolkoffer. Je mag namelijk een rolkoffer meenemen van maximaal vijf kilo en de mijne woog zestien... Ik legde uit dat er twee laptops in zaten die samen al acht kilo wegen, en aangezien je geen laptops in je bagage mag laten zitten moesten die allebei toch mee de cabine in. Het had dus weinig zin om die eruit te halen en in een andere tas te pakken want dan ging die tas toch ook ruim over de toegestane vijf kilo heen. De dames waren heel redelijk en zagen daar dus inderdaad het probleem van in, en het resultaat was dat ik mijn rolkoffer toch als handbagage mocht inchecken.

We vertrokken precies op tijd maar het duurde nog bijna drie kwartier voordat we eindelijk van dat afgrijselijke vliegveld opstegen. Landende vliegtuigen en vleigtuigjes gebruiken namelijk dezelfde baan en die krijgen voorrang. Maar goed, Uiteindelijk arriveerden we om zeven uur op de luchthaven van Kuala Lumpur. En het voelde nog steeds als thuiskomen...