Riet is gisteren vroeg in de avond Nederlandse tijd weer vertrokken voor de terugreis naar Manila waar ze naar verwachting vanavond om kwart over zes ’s avonds zou landen. Dat leek een gunstige tijd want dan zou ik gelijk uit mijn werk door kunnen rijden naar de luchthaven en haar daar oppikken.

Zoals altijd hield ik haar vlucht in de gaten via het Internet en rond een uur of vier, na de tussenstop van het vliegtuig in Taipei op Taiwan, bleek dat de aankomsttijd veel vroeger zou zijn dan verwacht, namelijk even over half zes. Het zag er dus naar uit dat Lito en ik nog haast zouden moeten maken om op tijd te komen en we vertrokken dus een kwartiertje eerder vanaf kantoor richting Ninoy Aquino International Airport.

Dat bleek geen overbodige luxe want we kwamen meteen na het verlaten van de Skyway, de snelle tolweg die vlak langs de luchthaven loopt, al meteen in een dikke file terecht. Schuifelend reden we om de luchthaven heen, want de internationale terminal is helemaal aan de andere kant en de wegen om de luchthaven behoren tot de drukste van Manila. Dankzij Lito’s doorduwen waren we wonder boven wonder precies om kwart voor zes ter plekke en naar ik dacht dus ruim op tijd. En dat bleek ook, we hadden ons blijkbaar voor niks gehaast want ondanks de berichten was het vliegtuig nog niet eens geland. Dat gebeurde pas om vijf over zes, weliswaar nog steeds tien minuten vroeger dan de geplande aankomsttijd maar dik een half uur later dan verwacht.

Riet was snel buiten en we dachten dus lekker op tijd thuis te zijn. Een misrekening bleek weer eens want we hadden al meer dan een half uur nodig om het parkeerterrein af te komen. Alles moet over dezelfde weg langs twee loketten en het stond muurvast. Ruimte geven doen ze hier niet aan, ze blokkeren nog liever elkaar, en dat deden ze dan ook. Toen we eindelijk buiten waren leek het vlot te gaan, het eerste stuk ging snel genoeg maar verderop kwamen we alweer in een gigantische file terecht. In dat laatste stuk van ruwweg drie kilometer naar de oprit van de Skyway zitten twee rotondes, de weg gaat van drie rijstroken naar zes en ook weer terug, en het hele stuk stond muurvast.

Het was alweer schuifelen, en we deden er dik twee uur over om thuis te komen, waarbij gezegd moet worden dat het toen we eenmaal op de Skyway zaten nog maar een dik kwartier rijden was. Je kunt dus wel nagaan, meer dan anderhalf uur in de file over een stukje van drie kilometer.

Welkom op de Filipijnen, zullen we maar zeggen. Of zoals ze het zelf zeggen, „It’s more fun in the Philippines”...