Ochtendritueel
woensdag 25 juni 2014
Niet alleen ik maar ook onze katten hebben een vast ochtend ritueel. Als ik ’s morgens de deur van de slaapkamer opendoe liggen allebei de katten steevast al te wachten op de overloop, Abby vrijwel altijd pal voor de deur en Monster tegen de balustrade bij de trap.
Ik laat de slaapkamerdeur, die ’s nachts dicht moet vanwege de air conditioning, altijd achter me op een kiertje staan zodat de katten eventueel naar binnen kunnen maar dat doen ze nooit meteen. Ze lopen altijd eerst met mij mee naar beneden waarbij ik aan het gemiauw van Monster al kan horen of de bak met kattebrokken leeg is of niet. Voordat ik naar mijn werk ga wordt ik meestal ook gemaand om de tuindeur open te doen zodat ze naar buiten kunnen de tuin in.
Als ik dan weg ben worden ze na enige tijd door Estela weer binnengelaten waarop Abby altijd steevast naar boven loopt om op ons bed luid knorrend tegen Riet aan te kruipen. Af en toe wordt deze symbiose echter verstoord door Monster, die nooit geen zin heeft om rustig te gaan liggen maar altijd op bed springt naar alles wat beweegt en anders desnoods met een stuk van een laken of dekbed aan de rol gaat.
Nu is het zo dat onze katten het normaal gesproken uitstekend met elkaar kunnen vinden. Ze spelen met elkaar, slapen op de bank vaak tegen elkaar aan en ze wassen elkaar zelfs af en toe, en als een van de twee er niet is loopt de ander altijd onrustig rond te drentelen. Maar er is wel een hiërarchie want Abby is echt de grote zus van Monster en dus de baas, en ze laat dat af en toe goed merken.
Vanmorgen toen Monster dus op bed sprong en daar weer eens lekker begon rond te dollen keek Abby, die net lekker lag, verstoord op. Ze keek Monster eerst vuil aan, kwam toen overeind en gaf Monster vervolgens een enorme oplawaai met haar poot. Monster schrok en verliet met de staart tussen de benen de slaapkamer.
Abby draaide zich weer om en ging weer liggen, tevreden knorrend omdat de rust weer was hersteld...
